Niektóre nasze pomarańczowe dzieci mają historie, które nie mieszczą się w pojedynczych segregatorach.

Pamiętają wszystko i boją się niewyobrażalnie, że przeszłość je dogoni.
Nie śpią, gryzą, drapią, plują, ale przede wszystkim usiłują zaryzykować i zacząć kochać.
Uczymy je bardzo powoli, że świat to dobre miejsce do życia, że są piękne, dobre, mądre. Na razie nie wierzą.
Czasem jak małe przebiśniegi zakwitają uśmiechem, żeby za chwilę schować się - ze strachu - głęboko pod śniegiem.
Żeby je wychować potrzebna jest wiedza o traumie, pokora i chęć uczenia się delikatnego, ale stanowczego obchodzenia się z tymi Siedmioma Wspaniałymi.
A od wiedzy jeszcze ważniejsza jest bezwarunkowa miłość.
Trzeba mieć duuuużo własnej, żeby mieć się czym dzielić.

Jeśli chcesz się podzielić, pomóc, spełnić marzenie skontaktuj się z nami. Zadzwoń... lub napisz...